Armaniak (armagnac) jest najstarszą francuską brandy. Powstał dzięki Rzymianom, którzy rozpoczęli uprawę winorośli i produkcję wina, Arabom, którzy dali alembiki i sztukę destylacji, a także dzięki Celtom, którym zawdzięczamy drewniane beczki.

Nazwa regionu Armagnac pochodzi z czasów Merowingów: Hermann, rycerz króla Franków Chlodwiga I (466-511), otrzymał tam posiadłości w nagrodę za służbę. Kronikarze zapisali imię obdarowane-go w transkrypcji łacińskiej jako Arminius, co w miejscowym dialekcie brzmiało Armagnac. W 1906 roku zostały wyznaczone granice, leżącego u podnóża Pirenejów, regionu Armagnac.

Dzieli się on na trzy części:

• Bas-Armagnac – region położony na zachodzie, dominują tam bogate w żelazo piaszczyste gleby z domieszkami gliny. To tutaj powstają najbardziej aromatyczne i najbogatsze armaniaki
• Armagnac-Ténarèze – leżący na północy okręg z przewagą gliny i wapienia, co znacznie wydłuża czas dojrzewania destylatów. Najbardziej wydajny obszar – powstaje tu najwięcej win i floc de gascogne
• Haut-Armagnac – obszar na południowym-wschodzie nie odgrywający szczególnej roli w produkcji armaniaków, na glebach wapiennych pozostało tylko kilka niedużych winnic

W 1936 roku utworzono apelację AOC armagnac.

Główne odmiany:

• ugniblanc – dominująca odmiana, daje wina o wysokiej kwasowości i niskiej zawartości alkoholu, używana również do produkcji koniaku. Uprawiana głównie w Bas-Armagnac i Ténarèze
• folle blanche – najcenniejsza odmiana, która dominowała w rejonie przed filokserą. Trudna w uprawie i szczególnie podatna na choroby
• colombard – używany głównie do produkcji win regionalnych W przeciwieństwie do koniaku, destylowanego dwukrotnie, armaniak w większości przypadków jest destylowany tylko raz.

Taki destylat, początkowo bardzo ostry, wymaga dłuższego niż dojrzewania w beczkach. Destylacja Wina poddawane są destylacji, specyficzną metodą zwaną „armagnacaise”, różniącą się od procesu wytwarzania koniaku – stosuje się tu metodę destylacji ciągłej, opracowaną przez Edwarda Adama używając miedzianych alembików, o nieco innej budowie niż w przypadku koniaku.

Destylacja armaniaku, w przeciwieństwie do koniaku, odbywa się tylko raz. Sok z winogron zebranych w październiku fermentuje naturalnie. Powstające wino jest dość kwaśne o stosunkowo słabym aromacie i niskoalkoholowe. Destylat otrzymuje się w procesie destylacji ciągłej w specjalnym, wykonanym w całości z miedzi alembiku. Destylat ma ok. 52-60% alkoholu. Termin destylacji ustalany jest odgórnie dla wszystkich producentów i upływa nie później niż 31 marca roku następującego po zbiorach. Armaniak dojrzewa w beczkach z miejscowego dębu o pojemności 400–420 l.

Młody armaniak trafia zwykle do nowych beczek; następuje wtedy ekstrakcja składników aromatycznych z drewna. Resztę czasu dojrzewania spędza zaś w beczkach starszych. Według niektórych krytyków prawdziwy armaniak powinien dojrzewać w beczce co najmniej 15–20 lat. Od tego momentu w winiaku zaczynają zachodzić procesy dojrzewania: uwalnianie z beczek związków taninowych, barwników oraz aromatów, m.in. wanilii i suszonych śliwek wyparowywanie części winiaku i redukcja ilości alkoholu (o około pół procent rocznie), nazywana „anielską działką” wzmacnianie aromatów drewna i wina przez powolne utlenianie się armaniaku w kontakcie z powietrzem Winiak nabiera pięknego bursztynowego koloru, który później przechodzi w mahoniowy. Niekiedy, aby zapobiec dalszemu wchłanianiu garbników, co powoduje nadmierną cierpkość, przelewa się zawartość beczek do szklanych naczyń. Rodzaje armaniaków La blanche d'Armagnac – armaniak nie poddany leżakowaniu w beczce.

Armaniaki rocznikowe – pochodzą z jednego rocznika (o roczniku decyduje rok zbioru winogron a nie destylacji) np.1969. Najmłodsze jakie mogą pojawić się na runku MUSZĄ mieć minimum 10 lat.

Armaniaki nierocznikowe:

• Armagnac Hors d’Age - najmłodszy destylat ma 10 lat
• XO - minimum 6 lat
• VSOP – co najmniej 5 lat
• *** - wskazują na trunek co najmniej dwuletni